Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Πουτάνα γκλαμουριά...

Κυριακή βράδυ. Αϋπνίες. Θανατηφόρος συνδυασμός.

Μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, ανοίγω την τηλεόραση.

Με το πάτημα ενός κουμπιού, βρίσκομαι να παρακολουθώ γνωστό μουσικό κανάλι. Έπειτα από διάφορα-αδιάφορα μουσικά βίντεο ερμαφρόδιτης μουσικής καταβολής, στην οθόνη μου παρουσιάζεται ένας αδυνατισμένος ράππερ καβάλα σε μια μοτοσυκλέτα.

Αααχχχ.... πουτάνα γκλαμουριά...

Το όνομά του ξυπνά αναμνήσεις. Τις οποίες θα προτιμούσα να ξεχάσω.

Συνέχισα την θέαση. Είδα ανορεξικά μοντέλα να χτυπιούνται δίχως ρυθμό. Είδα τον
αγαπητό (;) μας ράππερ να φοράει αλυσίδες, δερμάτινα, να ραππάρει (;) στίχους αμφίβολης ποιότητας και φυσικά (!) να πιθηκίζει.

Μόλις περιέγραψα όλα τα μουσικά βίντεο της mainstream hip-hop μουσικής.

Και αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα. Η ομογενοποίηση έχει φτάσει σε τόσο γελοία επίπεδα, που η θέαση τέτοιων βίντεο έχει καταντήσει κωμωδία. Επιπέδου American Pie 7. Φυσικά, η μουσική κινείται σε παρόμοια (ίσως και χαμηλότερα) επίπεδα.

Πλέον σταμάτησα να γελάω με αυτό το φαινόμενο, και άρχισα να σκέφτομαι. Άρχισα να βλέπω τις προσπάθειες προώθησης της καπιταλιστικής αμερικάνικης κουλτούρας, δηλαδή "αυτοκίνητα-γαμήσι-λέφτα με κάθε γαμημένο κόστος!".

Σίγουρα όμως τα ξέρετε ήδη αυτά, προτού τα γράψω εγώ. Ποιος είναι τότε ο στόχος αυτού του άρθρου;

Ιδέα δεν έχω. Ίσως είναι μια κραυγή απελπισίας ενός low-bapper, που βλέπει πρώην μουσικούς και νυν διασκεδαστές να ξεφτιλίζονται.

Ίσως να είναι απλώς το ημερολόγιο ενός αργόσχολου.