Περί πρέζας ο λόγος

Στην πόλη ζούσε ένα παιδί, τον νευρίαζαν οι ανθρώποι
Μόνιμη τσαντίλα στο γαμημένο κεφάλι του.
Δεν τον έριχναν τα χαμόγελα και οι δουλοπρεπείς τρόποι
Μοναδική του έγνοια η γαμημένη ζάλη του.

Στην πόλη είχε φίλους, κολόνες στο faux παλάτι του
Πόσο πιστοί ήταν όλοι τους, δεν μπορώ να πω.
Μέσα απ'τα βιβλία είχε καβαλήσει το καλάμι του
Δεν ήταν ούτε γιάπης ούτε χρυσαυγίτης yo.


Σ'αυτή τη πόλη μια κολώνα, που δεν ήτανε ολόισια σαν τις άλλες
Του 'κανε μεγάλη πλάκα πως σε λίγο θα γκρεμιστεί.
Ξέρω πως το παιδί είχε χιούμορ, μα δεν του άρεσαν οι πλάκες οι μεγάλες
Και δεν ξέρω αν στην κολώνα θα μπορεί ξανά να στηριχθεί.


 

Μία μικρή θεώρηση της χαράς

Σαφώς και δεν υπάρχει ατόφια αληθινή αγάπη στο δικό μας κόσμο, γιατί αν υπήρχε, σίγουρα το έτερον ήμισυ τινός θα πυροβολούσε αυτόν τον κάποιο βλέποντας τη παρακμή ως παράσταση να διαδραματίζεται μέσα στα μάτια του, και σίγουρα έπειτα και ο ίδιος θα αυτοκτονούσε.

Ο λόγος των αισχρών λόγων πηγάζει απ'την έννοια της χαράς (και όχι ευτυχίας) στην εποχή μας

, η οποία δείχνει σημάδια εξαφάνισης.

Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην περιορισμένη θλίψη, την εύρεση δηλαδή κάποιων ασχολιών ή σκέψεων ευχάριστων, για να ξεφύγει κάποιος από το μοντέρνο βιασμό της ανθρώπινης φύσης, τη ρουτίνα.

Χαρά επομένως για τον μοντέρνο άνθρωπο είναι η μείωση της θλίψης, καθώς η πρώτη δεν μπορεί να επέλθει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ η δεύτερη χαρακτηρίζει ως επί το πλείστον τη πορεία της ζωής του, όσο και αν οι προσωρινές χαρές (εύρεση εργασίας,εισόδημα, υλικά αγαθά) φαίνονται να τον ικανοποιούν.

Μάλιστα, όσο περισσότερο μορφωθεί κανείς, και γεννήσει ιδέες και νέες σκέψεις στο νου του τις οποίες δε γνώριζε πρωτύτερα, τόσο αυτές θα τον σαστίζουν, καθώς ο ίδιος θα ανακαλύπτει τη διφυΐα του κόσμου: 

1. το "είναι" και
2. το "δύναται είναι"

Η Βίβλος της Αθεϊας μου

Δε θα σου πω ν'αφήσεις όλα σου τα υπάρχοντα, να ζήσεις ταπεινή ιστορική φιγούρα φαντασίας πριν από δυο χιλιάδες χρόνια…

Δε θα σου πω να ζήσουμε με τα λιγότερα δυνατά μέσα, στη ζούγκλα της επιβίωσης, δύσκολα βρίσκεις φάρμακο στη φτώχεια, και δεν έχω εμπειρία.

Ζήσε καλά, όσο μπορείς καλύτερα. Αν όμως θέσουμε τα όρια μές στα οποία κάποιος έζησε μια καλή ζωή, σίγουρα μέσα θα παγιδεύσουμε κάποια κοινά συστατικά. 

Μη ξεχνάς την πανανθρώπινη καθολική σου ιδιότητα, ταυτότητα και καθήκον. Στο χώμα τα σκουλήκια δε θα σεβαστούν το σάπιο πλέον σώμα σου, και αυτός που κάποτε ήσουνα θα ξεχαστεί, και σα θεός θα ζεις στις αναμνήσεις των ανθρώπων, άυλος και δίχως περίβλημα. Μονάχα η ιστορία, αν υπάρξει, θα σου δώσει τη συγχώρεση. Μόνο αυτοί που ωφέλησες, θα είναι οι πιστοί σου, ναός δε θα'ναι ούτε ο τάφος σου. 

Πράξε πρακτικά. Βοήθησε μέχρι την έσχατη στιγμή. Τα κάλη σου, τα όμορφά σου μάτια, δεν θ'αντέξουνε στο χρόνο. Μόνο οι πράξεις θα σου δείξουν τον δρόμο της ειρήνης. 

Μη πιστέψεις ποτέ στον θεό των άλλων, οποιονδήποτε, μαύρη , άσπρη φορεσιά ποτέ σου μη φορέσεις, σε σπίτι που μόνο τους γνωστούς του βοηθάει ποτέ μη προσκηνύσεις.

Λάτρεψε τα μέσα σου και ότι γύρω σου πιστέψεις ότι αξίζει. Μέχρι το τέλος μη φοβηθείς, αναγνώρισε την αφέλεια των πιστών, και αγγάλιασέ τους όσο μπορείς, γιατί τούτοι είναι που χρειάζονται τη προστασία, μπροστά στις πύλες του σύμπαντος.

Κοίταξε κατάματα τη γυάλα και το δάπεδο, τη φύση που σου'δωσε τις τόσες ευκαιρίες και νοιώσε την αιώνια σοφία να διαπερνά το σώμα σου, και ανάλογο σεβασμό επίστρεψέ της.

Μην αδράξεις κάθε μέρα, μη ζήσεις στη στιγμή, σαν κάποιο αδαές παιδάκι.

Χάρισε στο παρελθόν και στο μέλλον σου τη σκέψη και τη διάνοια, μη μετανοιώσεις στιγμή απ'τη τόσο σύντομη ζωή σου, και λάθη να κάνεις κάθε μέρα. 

Χήμιξε με μίσος σαν αιμοβόρο κτήνος στη ζωή, κοιμήσου κάθε βράδυ περήφανος και με ήσυχη συνείδηση, πάλεψέ την , δάγκωσέ την, βάλε τη δικιά σου υπογραφή στο τεράστιο βιβλίο, με μεγάλα γενναία γράμματα.

Στό τέλος κοίτα τον θεό κατάματα και αρνήσου τον, αρνήσου τη παραίσθηση και  πέθανε νεκρός, τόσο όσο έζησες ζωντανός. Χωρίς φόβο, χωρίς θεό, με ανοιχτά τα μάτια σου στο σκότος.

Ουδείς θα σε σώσει, ουδείς θα σε λυτρώσει, πάντες θα προσπαθήσουν να σ'ελέγξουν.